Św. Katarzyna wywarała zdecydowanie największy wpływ na życie Piotra Jerzego Frassaitego. Urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie jako dwudzieste trzecie dziecko farbiarza Jakuba Benincasy i Mona Lapy.
W wieku 6 lat doświadczyła pierwszych objawień Pana Jezusa. Rok później złożyła Bogu prywatne śluby czystości. Wbrew woli rodziców, którzy pragnęli jej zamążpójścia, w 1363 wstąpiła do fraterni świeckiego Zakonu Braci i Sióstr od Pokuty św. Dominika przy kościele dominikanów w Sienie. Tam w wieku 17 lat złożyła przyrzeczenia zakonne. Odtąd w pełni poświęciła się pracy apostolskiej i pomaganiu potrzebującym, m.in. opiekowała się chorym w czasie epidemii czarnej ospy we Włoszech.
Mimo, iż nie potrafiła dobrze czytać i pisać była niezwykle mądrą osobą. Dyktowała wiele modlitw, listów i pism. Powstał wówczas „Dialog” będący zapisem rozmów św. Katarzyna z Panem -Jezusem (13Z7-1378) – książka w sposób szczególny ukochana przez Piotra Jerzego. Nie rozstawał się z nią. Jego siostra wspomina, że miał ją przy sobie nawet chwili śmierci.
Katarzyna ze Sieny angażowała się również w ówczesne problemy Kościoła związane z przeniesieniem Stolicy Apostolskiej do Awinionu. W wyniku podjętej próby udało jej się przekonać Grzegorza IX do powrotu do Rzymu (1377).
Wielka wiara, zaufanie Bogu i ofiarowane cierpienia sprawiły, iż wszystkie je prośby skierowane do Stwórcy, były przez Niego wysłuchiwane.
Posiadała charyzmat wypędzania demonów z opętanych, a w 1375 roku otrzymała stygmaty w formie krwawych promieni. Jej ascetyczne życie było w pełni poświęcone Bogu i pracy na rzecz ludzi.
Zmarła w wieku 33 lat w Rzymie. Św. Katarzyna ze Sieny kanonizowana została 14 kwietnia 1461 przez papieża Piusa II, 4 października 1970 Paweł VI ogłosił ją Doktorem Kościoła, a Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 współpatronką Europy.